از زماني که انسان به زمين هبوط کرد و در آن مستقر شد، همواره دغدغه آن داشته و دارد تا خود را به جايي که از آن آمده بازگرداند. هر گاه دمي به زمين نگريست تا توشه و ناني بر گيرد ، نگاهي هم به آسمان داشت تا به آن جا بازگردد. از اين روست که خود را هميشه مهمان اين خاک مي دانسته و آن را به عنوان خانه ابدي خويش نپذيرفته است.
بازگشت به آسمان آروزي و آرمان ديرينه بشر بوده و هست. اين گرايش به پرواز و گذر از دروازه هاي زمين به سوي آسمان هر چند که در شکل و قالب پروازهاي مادي آشکار مي شود ولي برخاسته از انگيزه برتري است که مي کوشد تا خود را به آسمان و جايگاه برتر خويش باز گرداند. آسمان تجسم آروزهاي اوست و در آسمان بالاي سر خويش کمالي را مي جويد که روزي به دام ابليسي از آن فرو افتاده است و در اين دامگاه مستقر شده است.
مسابقه
قران – اشخاصی که در قران کریم به آنها اشاره شده و نام برده نشده اند
